Sinds mijn o zo leuke housewarming is mijn huishouden uitgebreid met twee huisgenoten: Jut en Jul. Oranje zijn ze en ze vinden het hier he le maal het einde. Rondjes achter elkaar aan zwemmen, eten en chillen op de bodem van hun kom (is dat wel goed?): ze waren het er roerend over eens dat ze maar wát geluk hadden met mij als baasje.

Tot vandaag.

Schoon en netjes als ik ben, vond ik het twee dagen na hun arriveren wel eens tijd om het water in hun wereldje te verversen (lees: ik kon ze nog maar nauwelijks zien, de viespeuken).

Vol goede moed pakte ik het bijgeleverde netje en tilde eerst Jul (dat is een beetje een sul) en daarna Jut (gewiekst en vliegensvlug) naar hun tijdelijke onderkomen. “Er even lekker tussenuit.”

Gelukkig was ik, dankzij Google, goed voorbereid op mijn taak. Ook een beetje ‘oud’ water bewaren en niet te koud máár ook niet te warm water in de kom. Vervolgens hun witte kasteel terugplaatsen: iets meer naar achter deze keer zodat ze zich niet meer zo goed konden verstoppen (ze kijken nog een beetje de kat uit de boom) en de plantjes weer op hun plek: de kom van Jut en Jul was weer spik en span.

Terwijl Jut lekker van haar vakantie aan het genieten was, botste Jul in paniek tegen de wand van zijn vakantiehuisje aan. Helemaal de weg kwijt. Tijd om hem uit zijn lijden te verlossen en naar huis te brengen. Zo gezegd zo gedaan, waarna Jut volgde.

Toen gebeurde het onvermijdelijke.

Door de grote golven die Jut in haar enthousiasme veroorzaakte (of oké, misschien had ik er ook iets mee te maken), viel het kasteel om. Bovenop slome, sullige Jul.

Even zag ik nog maar één vis. Ik schold mezelf al uit voor dierenbeul en watalnietmeer maar handelde snel en tilde gauw het kasteel op. Jul bewoog nog, maar het ging niet van harte. Gespannen keek ik toe hoe hij bijkwam van de schrik. Jut vond het ook best kut.

Inmiddels maakt Jul het naar omstandigheden goed. Hij kijkt alleen nog een beetje geschrokken.