Ik was vijf toen we elkaar ontmoetten. Mijn arm zat in het gips, jij vond me zielig en wilde daarom vriendinnetjes worden. Zo simpel was het leven toen. We fietsten altijd samen naar school en gingen nooit zonder elkaar naar huis. Ik denk dat we in die tijd zeker een uur per week samen op zoek waren naar jouw fietssleutel, maar dat vond ik niet erg. Jij ergerde je immers ook niet aan het feit dat ik de ergste vorm van paardengekte had.

Sterker nog; we gingen jarenlang samen naar paardrijles. En naar zwemles, blokfluitles en extra wiskundeles ‘voor slimme kinderen’. We maakten al onze vaderdagknutsels samen en woonden alle tenenkrommende spreekbeurten van elkaar bij. Er is geen klassenfoto waarop je niet naast me staat. Voor de verjaardag van de meester waren we, gewapend met perforators, weken bezig met het maken van onze eigen confetti. Waarna we op de dag zelf het complete jeugdjournaal voor hem naspeelden. En nadat we een prijs wonnen met de jaarlijkse koninginnedagoptocht, werden we ook nog eens gehuldigd als playbackkampioenen van ons dorpje.

Ook in mindere tijden stond je aan mijn zij. Samen gingen we de ongelijke strijd aan tegen onze vervelende broers. De mijne veel groter en sterker, de jouwe met z’n tweeën tegen één. Wekenlang logeerde je bij mij toen je ouders in scheiding lagen. Jij was degene die me troostte toen ik veel te jong en veel te vaak familie op moest zoeken in het ziekenhuis. Toen m’n eigen moeder het zelfs even niet meer kon.

Altijd vonden we een optie waarmee we allebei tevreden waren. Wanneer jij iets wilde maken uit je kinderkookboek en ik met de stokpaarden wilde spelen, eindigden we met het scenario ‘vlaflip in de saloon’. Als jij een spelletje wilde spelen en ik wilde knutselen, maakten we samen ons eigen spel. De helft van de jongens uit de klas was verliefd op jou, de andere helft op mij. We hadden omstebeurt het langste haar: jij het blondste, ik het bruinste. Eigenlijk hadden we allebei de hoofdrol in de musical van groep acht. We stuurden zelfs elkaars wensen naar tv shows in de hoop dat ze allemaal uitkwamen.

Er is niemand die mijn jeugd op zo’n soortgelijke manier heeft beleefd als jij. En hoewel we elkaar nu niet meer dagelijks zien en onze eigen levens leiden, weet ik dat ik je altijd bij je kan aankloppen als er iets is. Terwijl de wereld om ons heen verandert, blijft onze vriendschap namelijk gewoon wat hij is. We gunnen elkaar nog steeds alles. Hebben inmiddels geaccepteerd dat ik nooit van je zal gaan winnen met Monopoly en jij niet van mij met woordspelletjes. We weten dat we, als het kon, nog steeds alles op alles zouden zetten om elkaars wensen uit te laten komen.

Dat het eigenlijk allemaal nog steeds heel simpel is.