In de Parijse metro is het doorgaans zó druk dat lichaamscontact met je medereizigers vrijwel onmogelijk is. De meest gebruikte kreet gedurende het reizen is ‘Parrrdon!’ Zonder deze uitroep gaat er niemand aan de kant en voor je het weet klinkt het onheilspellende signaal alweer en sluiten de deuren (zónder pardon).

Een zitplaats lijkt comfortabel, maar tijdens drukte kom je dan never nooit niet op tijd bij de deur als je eruit moet en wie weet heeft er wel een of andere vieze zwerver op je stoel gezeten. Niet zo’n strak plan dus.

Hoewel je regelmatig redelijk goed ingeklemd staat tussen de rest, probeer je je voor de zekerheid nog ergens aan vast te houden. De hiervoor bestemde palen worden optimaal benut door handen waarvan je niet wilt weten wat ze vandaag al allemaal aangeraakt hebben. Voor je gevoel beland je altijd naast de meeste onhygiënische persoon in de metro. Misschien heeft ie wel enorm last van zweethanden, je weet het niet. En zal ie z’n handen wel gewassen hebben nadat ie naar de wc ging voordat ie van huis vertrok? Dikke kans van niet, de viezerd. Of straks heeft ie Mexicaanse griep! Aangezien omvallen in het openbaar ook weer niet echt je favoriete bezigheid is, blijf je je als een van de velen aan die gore paal vast klampen.

Onderweg kom je tot de conclusie dat je buurman zich in íeder geval al een paar dagen niet gedoucht heeft. Hij ruikt naar een combinatie van zure melk en rotte eieren. Terwijl je een schietgebedje opzegt dat ie niet écht de Griep heeft, werp je een blik op het bord met alle haltes. Nog drie.

Omdat je jeuk aan je neus hebt, laat je de paal een seconde los. De buurman verschuift zijn hand en je kunt niks anders doen dan zijn oude plekje over te nemen. Je voelt de denkbeeldige bacteriën je mouw binnen kruipen.

Wanneer je dan eindelijk je bestemming bereikt, moet je nog de hendel aanraken waarmee je de deur open kan doen. Vervolgens moet je door zo’n deur waarop een sticker zit met hoe je hem open moet maken: met je vlakke hand er tegenaan duwen. Bah. Als klap op de vuurpijl raak je per ongeluk (omdat je dat nou eenmaal thuis gewend bent) de sinds vorig jaar niet meer schoongemaakte trapleuning aan.

De frisse lucht die je tegemoet komt waaien vanuit het trapgat is een ware verademing. De volgende keer toch maar met de fiets?