De herfst van 2013 gaat voor mij misschien wel de geschiedenisboeken in als de tijd waarin ‘het roer om ging’. Nou ben ik niet zonder verblijfsvergunning een bed & breakfast in Oekraïne begonnen, in m’n eentje de wereld rond gaan steppen zonder m’n school eerst af te maken of package deals Hemaworsten + verzekeringen gaan verkopen; tóch hadden de afgelopen maanden nogal wat voeten in de aarde.

Om het kort samen te vatten: ik had binnen een paar dagen nadat m’n eerste sollicitatiebrieven eruit gingen een baan, kocht diezelfde dag nog een auto, en nam een paar weken later de sleutels van m’n nieuwe huis in ontvangst.  Vooral dat laatste was in de ogen van mijn omgeving niet de meest logische keuze, omdat ik ging verhuizen naar een stad waar ik nauwelijks iemand ken, ver weg van het oude vertrouwde Zwolle, en niet geheel onbelangrijk: een stuk verder rijden naar m’n werk. Vooral mijn vader snapte er niks van, want wat heeft Utrecht nou wat Zwolle niet heeft? “In Zwolle is toch óók een Hema?”

Hoewel Zwolle inderdaad ook een Hema heeft, was ik gewoon een beetje klaar met deze stad. Niet omdat ik er geen mooie tijd heb gehad en me er niet thuis voelde, maar omdat ik nou eenmaal toe was aan iets anders. Zwolle is de plek waar ik mijn eerste kleedgeld uitgaf, voor het eerst ging stappen, mijn eerste zoen kreeg en een groot deel van mijn beste vriendinnen leerde kennen. Toch is het nu is het tijd voor een nieuwe stad, om als ‘grown up’ nieuwe herinneringen te gaan maken.

Dat ik Zwolle na al die jaren op m’n duimpje ken, zal ik niet beweren: ik heb nou eenmaal het richtingsgevoel van een kruiwagen en let altijd meer op oneffenheden in het wegdek om gênante valpartijen te vermijden dan op mijn omgeving. Ook in Utrecht speelde dit me de afgelopen weken al regelmatig parten, terwijl ik verdwaalde op weg naar de glasbak, de Blokker, de supermarkt en de sportschool. En jawel, die zijn allemaal om de hoek. Net als de snackbar, Chinees, pizzeria, Griek, sushibar, Indo, wok, beste koffiezaak van de stad en, niet geheel onbelangrijk, de aardige Pakistaan die voor 4 euro een compleet maatpak voor je in elkaar zet (aldus de buurman).

Hoewel na die baan en m’n auto, ook mijn verhuizing een niet bepaald weloverwogen 5-minuten beslissing was, is ie opnieuw goed uitgepakt. Hiermee durf ik dan ook wel te concluderen dat mijn nieuwe levensstijl best oké is. Waarom zou je altijd maar op safe spelen en mooie kansen laten liggen, puur omdat het algemene beeld nou eenmaal is dat je over elke belangrijke beslissing goed na moet denken, inclusief tienjarenplan en back ups voor als het niet loopt zoals je zo zorgvuldig had uitgedacht?

Soms moet je eens wat verder denken dan dat wat voor de hand ligt en gewoon doen wat je gelukkig maakt in plaats van dat wat van je verwacht wordt door je omgeving. Ook een stukje naast het geijkte pad vind je immers gewoon een Hema!