Ik heb een prima jeugd gehad. Ik groeide op in een liefdevol gezin, had het leuk op school en in de zomer gingen we lekker op vakantie naar Zuid-Frankrijk. Toch was mijn jeugd niet zonder moeilijke momenten. Zo was ik met regelmaat het doelwit van het gepest van m’n broer, vond ik rekenen maar stom en was ik na een halfuurtje op de achterbank al autoziek.

Nu ik 26 ben, kan ik wel stellen dat de situatie er flink op vooruit ben gegaan. Ons gezin is inmiddels uitgebreid met alleen maar leuke mensen, m’n schooltijd is voorbij en autorijden doe ik lekker zelf. De mooie herinneringen aan m’n jeugd zijn er natuurlijk wel nog steeds. Er is maar één ding waar ik met angst aan terug denk: zwemles.

Toen ik nog een kleuter was, haalde ik lachend mijn A-diploma. Ik weet het nog precies; ik droeg mijn favoriete babydinobadpak en zwom de sterren van de hemel. Jaren later begon de ellende.

“Niet rennen!”

Ik zie de badjuf nog zó voor me staan. Duiken moest ik, en vervolgens zeven meter onder water zwemmen. Met mijn spillenbeentjes- en armpjes een wereldreis. Of ik moest met mijn hoofd tussen m’n knieeën aan de rand van het bad gaan staan, en dan kreeg ik een duwtje. ‘Koprollen’ noemden ze dat. Zelf noemde ik het kindermishandeling. Ik had namelijk geen flauw idee hoe ik moest vermijden dat ik water in m’n neus kreeg, wat resulteerde in een wekelijks portie chloor in mijn longen.

Mijn B-diploma bleek algauw mission impossible. Ik belandde in het kneuzengroepje van de klas, samen met de motorisch gestoorden, kinderen die niet konden luisteren en de angsthazen.

Na twee jaar zwemles mocht ik tóch afzwemmen, en met resultaat. Vanaf de dag dat ik het geplastificeerde papiertje met de grote ‘B’ in ontvangst mocht nemen, heb ik geen enkele keer meer gedoken of onder water gezwommen. De badjuf bande ik volledig uit m’n geheugen, ik deed niet mee aan spelletjes waarbij je kopje onder kunt gaan en als we weer eens naar Zuid-Frankrijk gingen, week Croky de opblaaskrokodil geen moment van mijn zijde.

Drie weken geleden leerde ik in enkel vijf minuten het trucje. Inderdaad, pas op m’n 26^e. Sindsdien zwem ik lachend (maar niet proestend) onder water. Stiekem droom ik al over borstcrawl, en naast een profi zwembrilletje, heb ik zélfs een badpak gekocht. Het dino- en krokodillentijdperk, maar ook mijn enige echte jeugdtrauma, zijn officieel verleden tijd.