Met Sinterklaas en de kerstdagen in aantocht is december de maand waarin je alles op een rijtje moet hebben: wat zet ik dit jaar bovenaan mijn verlanglijstje, of, om maar bij de basis te beginnen: is er überhaupt iets wat ik nog wil?

Waar mijn ellenlange verlanglijstjes jarenlang begonnen met “pony, hond, poes, konijn en hamster”; waarna de realistische cadeaus kwamen, gevolgd door een verzameling nutteloze ‘gadgets’ als enkelbandjes en kraaltjes, heb ik momenteel op materieel gebied weinig te wensen. Ik ben de flutcadeautjes ontgroeid, allergisch voor praktisch alle soorten zeep en bodylotion die er bestaan en die pony wordt niet gelukkig op het balkon. Daarnaast past er geen auto onder de kerstboom, is een iPad boven budget en de toekomstige schoonzoon voor papa en mama niet simpelweg te importeren.

“Wat wil je dan eigenlijk?”, is de vraag die ik steeds vaker te horen krijg. In de laatste maanden van mijn leven als studente lijkt het een vereiste dat ik, zwart op wit, een tienjarenplan klaar heb liggen. En dan het liefst één waaruit blijkt dat het hartstikke realistisch is om een of andere belangrijke hoge pief in een nog belangrijker bedrijf te worden, een echtgenoot te strikken en daarmee minstens twee kinderen te maken, interessante hobby’s te hebben en een riante villa te kopen met een veilige, maar sportieve auto voor de deur (of twee), terwijl ik ondertussen tijd overhoud om gezellige dingen te doen met vriendinnen, mezelf af te beulen in de sportschool en niet te vergeten, dagelijks met de hond te wandelen.

Ik heb het allemaal nog lang niet op een rijtje. De kleren die ik een jaar geleden kocht, liggen al maanden achterin de kast weg te kwijnen en op de muziek die ik drie weken geleden nog grijs draaide, ben ik nu alweer uitgekeken. Hoe kan ik dan al weten wat ik over een half jaar wil?

Voorlopig focus ik me maar op mijn kerstcadeautjes, oud en nieuw plannen en goede voornemens, die waarschijnlijk iets te maken zullen hebben met het thema ‘knopen doorhakken’.