Na drie maanden voorpret wat het dan eindelijk zover: we gingen naar Awakenings. Aangezien de kaartjesautomaat kapot was, stonden we voor 5 euro in Amsterdam. De pinautomaat op het station deed het niet, dus ik besloot dan maar op het festival te pinnen. Stond ik bijna vooraan de rij, ging ook daar de pinautomaat kapot. Nadat ik opnieuw een kwartier op mijn beurt had gewacht, was ik opnieuw bijna aan de beurt. En jawel, pinautomaat-nummer-drie-van-de-dag begaf het. Terwijl ik, opnieuw achteraan sluitend bij een nieuwe rij, bedacht dat ik een soort van radioactief moest zijn die dag, besloot de pin het toch weer te doen.

Hoewel mijn zonnetje-op-festival-humeur inmiddels ver onder het nulpunt gedaald was, besloot ik mijn beste beentje voor te zetten. Dit hield ik, om precies te zijn, 12 minuten (inclusief 10 minuten wachttijd voor de bar) vol. Nadat ik drie passen van de bar verwijderd was, had ik al een biertje over me heen gekregen en was daarnaast de mijne, zonder dat ik een slok genomen had, op onverklaarbare wijze ook alweer gehalveerd.

De rest van de dag verliep wonder boven wonder zonder ergernissen aan anderen en blunders van mijn kant. Dankzij de fantastische muziek en het heerlijke zonnetje was ik compleet in m’n sas.

Na een te lange discussie over het feit dat je een rommelmarkt het best kunt vertalen als ‘garbagemarket’ en over het bestaan van het Engelse woord picturesque, arriveerden we op het station. De trein stond vanzelfsprekend op het punt om te vertrekken dus het was rennen geblazen. Terwijl we snel richting conducteur holden, viel mijn mobiel uit m’n zak, maakte hij een buikschuiver van enkele meters over het perron en verdween hij onder de trein.

Eén gedachte: NÉÉ.

Je hebt van die mensen die al zes jaar met dezelfde Nokia 3310 doen, die altijd aan het einde van de maand nog hun hele abonnement over hebben en die niet weten dat mobieltjes ook zijn om eindeloos te internetten.

Ik behoor niet tot die groep.

Nadat ik abrupt stopte met rennen en met een sip gezicht naar mijn geniale plasmascherm staarde dat een meter onder me op het spoor lag, flitste m’n leven aan me voorbij. De afgelopen maanden met mijn glanzende, zwarte schoonheid waren fantastisch geweest. Ik kreeg al jeuk bij het idee dat ik gedowngraded werd naar mijn LG shine, maar was niet in staat om te bewegen.

De conducteur viel duidelijk in de eerder beschreven categorie mens. Wachten moest ik, tot hij weg was. Of anders gezegd: totdat dat grote gele gevaarte over mijn zwarte schatje was gedenderd. Hell no!

Dankzij Juliano Ferreira da Silva – die het meer dan 100% verdient hier met naam en toenaam tot held benoemd te worden – zat ik vijf minuten later trillend van de schok en gelukzalig met mijn, lichtelijk gehavende, mobiel in mijn handen. Ik heb ‘m nog nooit zo stevig vastgehouden.