Het missen van een vliegtuig is een van die dingen waarvan ik denk dat ’t mij nooit zal overkomen, net zoals het veroorzaken van een eenzijdig auto-ongeluk, het verrekken van een enkelband bij het stappen van één traptrede en het aangezien worden voor een Rus.

Uiteraard heb ik in een tijdsbestek van twee luttele jaartjes de auto tegen een muur gedraaid, vier weken gehinkt en is me in de Parijse metro gevraagd of ik uit Rusland kwam.

Terwijl we, rijp voor een aflevering van Blik op de Weg, richting Weeze reden, besefte ik dat hoogstwaarschijnlijk zeer binnenkort opnieuw een ervaring van mijn ‘dit-wil-je-niet-meemaken-lijstje’ kon schrappen. Dankzij een inhaalslag via de vluchtstrook stond ik uiteindelijk, nog net voordat de gate sloot, me half uit te kleden voor de douane en kwam ik voor de eerste keer ooit zónder dat het poortje piepte aan de andere kant (dit voegt niks toe, maar ik vond het toch noemenswaardig).

Na een heerlijk weekendje Barcelona, waarin opnieuw een aswolk een deel van het Europese vliegverkeer platlegde en ik dus vreesde dat er geen eens een vliegtuig te halen viel, gingen we opnieuw richting vliegveld.

Terwijl ik een laatste zumo de piña dronk (in Nederland hebben we dat natuurlijk ook, maar klinkt het half zo exotisch) op een terrasje, kwamen we er achter dat de bus naar het vliegveld op dat moment vertrok. No worries, een half uur later ging er nog een. Volgens de mevrouw van de tourist information ging deze bus alleen niet op maandag: “Nooo no possible, jor boes ies not goink on mondee! Joe hef to teek taksi, 150 joeroos!”

Okay then. Ik vroeg me eerlijk gezegd al af hoe het toch kon om voor 36 euro heen en weer te reizen van Duitsland naar Spanje.

Het lot (of de Spaanse sociaalheid tussen tussenchauffeurs van wie de voorste taxi in de rij moesten pakken) bepaalde dat we in het voertuig van een man in joggingbroek die íets te vaak patatas at belandden. Na het argument dat we arme studenten waren, beloofde hij ons voor “100 joeroos” exclusief tol naar het vliegveld te brengen. Hij draaide op verzoek zelfs het volume van de radio op standje gevaarlijk.

Toen we het vliegveld naderden en de radio op een iets socialer volume ging, hoorden we de taxi een ratelend geluid maken. Ik denk dat de beste hombre niet veel verder dan het hoekje om is gekomen.

Ondanks de snelle taxi slaagden we er alsnog in om als laatste ons vertraagde (!! oftewel, met die bus hadden we ‘m ook nog wel gered) vliegtuig te halen. Waarna we vervolgens met z’n drietjes naast elkaar voor de nooduitgang (lees: beenruimte te over) belandden. En dat voor 36 euro.