De eerste nacht in mijn nieuwe huisje was ronduit enerverend. Het logeerbedje wat prima voldeed toen ik nog vijf was en twintig kilo woog, bleek niet meer zo goed dienst te doen met de huidige ‘íets-meer-dan-twintig-kilo’. Na het uur dat ik sliep tussen 1 en 2 ’s nachts, werd ik wakker van de deurbel van de buren, waarna ik een halfuur later, nét weer ingedoezeld, wakker schrok van die van de ándere buren. Vervolgens werd er een autoruit kapot geslagen op straat en mocht ik me tien minuten lang gaan ergeren aan een loeiend alarm. Daarna werd het stil. Tot vijf uur maarliefst, want toen was het tijd voor de haan en de pauwen van de kinderboerderij. Het rinkelen van mijn wekker wat kort daarop volgde, was het beste geluid wat ik in tijden hoorde.

Inmiddels zijn we een paar weken verder en geniet ik met volle teugen. Het mannenhuis waar ik in belandde, is omgetoverd tot een knus onderkomen met douchegordijn, wasmand, spiegels en wc-matje en de koelkast staat vol met fruit, appelsap en perenijsjes (én een paar blikjes bier; ik heb immers wel een stoere-vrouwen-imago hoog te houden).

Hoewel ik, godzijdank, zo’n huisgenoot heb ‘die-je-d’r-wel-bie-kan-hebb’n’, heb ik nog wel wat appeltjes te schillen met de bovenburen:

Bovenbuurman één is groot fan van Snoop Dogg. Ik niet. Dankzij zijn fan-tas-ti-sche muziekinstallatie met nóg fan-tas-ti-sche-re bass, heb ik al menig nachtje naar het plafond gestaard terwijl ik in gedachten een moord plande. Daarnaast heb ik al verschillende vrienden van hem over de vloer gehad, die het nodig vonden het achterkantje van hun mobiel óf zelfs hun hele maaginhoud op mijn balkon te droppen. Gelukkig bracht die laatste wel een emmertje sop mee.

Bij bovenbuurman twee voel ik me weer even helemaal thuis. Net als menig Wezeper, draagt hij Nike Air Max (die van het verkeerde soort), petjes en oorbellen én behoort de glimmende joggingbroek tot zijn standaard outfit. Ja, ook in het openbaar. Toch zegt uiterlijk niet alles, want de beste jongeman is wél een zorgzaam type. Zijn favoriete plantje staat namelijk dagelijks, lekker warm verpakt in aluminiumfolie, op het balkon te genieten van het zonnetje. Het ruikt wel een beetje raar.

Als ik over een poosje mijn gordijnen heb hangen en mijn zere-rug-veroorzakende-leenbank in kan ruilen voor een comfortabele, is het tijd voor mijn housewarming.

Ik denk dat het qua muziek en genotsmiddelen wel goed zit.