Toen ik op de basisschool zat, was je helemaal de bom als je vaak verhuisd was. Aangezien de teller bij mij op één stond, kon ik het dus wel schudden. Inmiddels zit ik op een officieus aantal van tien verhuizingen en voel ik me een beetje ontheemd. Home is where the heart is, maar als je zulke fantastische dingen hebt beleefd in verschillende landen, weet je zelfs dát niet meer zo goed.

De brief van de Zwolse woningstichting die ik vanmiddag in de brievenbus vond, bevestigde mijn blijde vermoeden; ik kom in aanmerking voor een heus eigen kamertje. Eindelijk mijn echte eigen plekkie, zonder ondergehuurde meubels en tijdelijke contracten. Én erg luxe, aangezien ik alles maar met één huisgenoot hoef te delen.

Uit ervaring weet ik dat je woonplezier voor minstens 80% afhangt van je huisgenoten. Zo deelde ik woningen met een Pool die, als je even niet keek, met zijn blote vuist gaten in de muur sloeg, een meisje dat haar vriendjes middenin de nacht uitnodigde om luidkeels over politiek te praten, Rotterdammers, een Frans stelletje wat ik in een half jaar tijd nooit heb gezien en een jongen in indianenpyjama die taarten bakte op de keukenvloer.

Kort samengevat: je kunt er maar beter zo snel mogelijk achter komen wat voor vlees je in de kuip hebt. Vervolgens stem je daar cruciale zaken op af: laat je die dure shampoo wel/niet in de douche staan, monteer je wel/niet een slot op je koelkastdeur en met welke frequentie maak je schoon? Want hoe netjes je ook bent; verzakende huisgenoten werken niet erg motiverend.

Nog maar even niet te vroeg juichen dus. Eerst het een en ander regelen met de woningstichting en dan een bezoekje brengen aan het krot in kwestie. Om het vervolgens om te toveren tot een paleis en in te richten volgens de normen van mijn grote hobby’s: binnenhuisarchitecte, personal shopper en kleurdeskundige spelen. En daarnaast natuurlijk Marktplaats afstruinen. Iemand nog een koelkast te koop?