Ik ben opgegroeid in de wetenschap dat ik een heleboel voor elkaar kreeg, als ik maar m’n best deed. Samen met vriendjes en vriendinnetjes was ik fanatiek deelneemster aan playbackshows (met als hoogtepunt de eerste plek tijdens de Wezepsche Koninginnedagcompetitie in 19nogwat), schreef ik brieven naar Peter Jan Rens van Geef Nooit Op in de hoop dat ik een pony zou krijgen (Een grijze Fjord van vier jaar die Z dressuur kan en dol op worteltjes is alstublieft) en stampte ik regelmatig elke avond vijf plaatsnamen in mijn hoofd zodat ik er zeker van was dat ik tijdens de wekelijkse aardrijkskunderepetitie een tien had.

Helaas schreef meneer Rens me nooit terug en haalde ik ook wel eens een negen, “maar daardoor leer je relativeren,”  dacht ik dan (hoewel dat woord toen misschien nog een beetje te hoog gegrepen was).

Ik werd ouder en de realiteit haalde me in. Het regende vieren voor wiskunde, ik kreeg een welgemikte schop van m’n pony en toen ik troost zocht bij een vriendje, bleek hij een van m’n beste vriendinnen veel interessanter te vinden.

Desondanks probeerde ik er het beste van te maken, te genieten van de mooie momenten en van tegenslagen te leren. Ik volgde een wiskundecursus en slaagde op het nippertje voor mijn vwo, gaf de pony een schop terug en luisterde braaf naar het advies van mijn grote broer die precies wist hoe mannen in elkaar steken.

21 ben ik inmiddels, en een stuk wijzer dan in 19nogwat. Mijn rijlaarzen zijn verkocht, het hbo diploma is in zicht en ik kan geen liefdesliedje meer horen.
Dankzij mijn “alles komt goed” instelling zijn er een hoop dingen op hun pootjes terecht gekomen en ben ik een aantal keren flink teleurgesteld. Ik ben erachter dat je soms maar beter kan afhaken voordat je zó moe bent dat je dingen niet meer op de juiste wijze aanpakt.

Vanaf februari ga ik weer even back to basics. Een stapje terug misschien, maar aan de andere kant weer een nieuwe zoektocht naar dingen die het waard zijn om voor te gaan. En dan gewoon weer op m’n bek gaan. En dan relativeren. En dan opnieuw wijzer zijn geworden.

Maar eerst terug op krachten komen. Want ik geef nooit op.