Gedurende mijn hele basisschooltijd deed ik automatisch mee met een aantal ‘wedstrijden’. Zo was ik na de pauze vaak als ‘eerstest, tweedest of driest’ in het lokaal en had ik het ‘bijna-langste’ haar van de klas. Wanneer het ging om het aantal keer dat iemand verhuisd was, zat ik in de middenmoot. Ik was namelijk slechts één keer verhuisd en dat was uiteraard geheel niet stoer.

De afgelopen drie jaar heb ik dan ook mijn best gedaan om dit ‘jeugdtrauma’ (ik wilde nou eenmaal overal de beste in zijn) te verzachten. Ik heb twee keer een zomer in Spanje doorgebracht, vijf maanden op Curaçao gewoond en momenteel woon ik in Parijs.

Als ik nu ook maar één dagje door zou brengen in dat Spaanse appartement zonder ramen waar je de koelkast open doet door de deur tegen de muur te zetten, de wc (zonder bril, mét ondefinieerbare, constant aanwezige bruine streep) zeiknat wordt als je doucht en waar de bestekcollectie bestaat uit drie messen en twee vorken voor tien man, zou ik gewoon weer het leventje oppakken dat ik daar gewend was.

Ook zou ik geen moeite hebben om me weer op m’n plek te voelen in het slaapkamertje van acht vierkante meter met twee stapelbedden en kastruimte voor een peuter of in mijn Antilliaanse ‘penthouse’ waar ik altijd het idee had dat ik in de kroeg in slaap was gevallen gezien het geluidsniveau.

Ik voel me nou eenmaal snel ergens thuis. Hoewel dat eerste Spaanse appartement nu toch al bijna 2,5 jaar geleden is, zou ik er waarschijnlijk nog steeds alles op de automatische piloot doen. Ik zou weer bestek onder m’n kussen leggen en me ook weer niet schamen voor het jatten van wc papier bij elke openbare gelegenheid waar ik kwam en als dat jatten niet lukte zou ik het net zolang ophouden tot ik ergens was waar ze het wél hadden.

Roeien met de riemen die je hebt, noemen ze het ook wel. Al hadden we natuurlijk ook gewoon eens langs de supermarkt kunnen gaan.