Vanaf dat ik een jaar of vier was, wilde ik een pony. Mijn –meestal 150 ideeën tellende- verlanglijstjes begonnen met 1. Pony 2. Hond 3. Poes 4. Konijn 5. Hamster en daarna kwam de normale cadeautjes (als je toevallig benieuwd bent naar wat er in vredesnaam op 150 stond: ik sloot meestal af met armbandjes, enkelbandjes, touwtjes-voor-in-je-haar en meer van dat soort ongein).

Het dichtste dat ik ooit bij een eigen pony kwam, was het stokpaard dat ik kreeg voor Sinterklaas toen ik een jaar of acht was. Deze kreeg vervolgens zijn eigen stal op mijn kamer (een oude doos waar ooit een koelkast in vervoerd was) compleet met een met brokjes gevulde voerbak en stro op de vloer.

Hoewel ‘Tosca’ dus een eigen stal had, sliep ie vaak bij mij in bed. Ook ging ie mee op vakantie en mee naar school. Dagelijks maakte ik tussen de middag een ritje door het bos en ’s middags ‘trainde’ ik dressuur in de ‘ring’ die ik op straat had getekend met stoepkrijt of ik sprong het parcours dat ik had gebouwd in de achtertuin van bamboestokjes en meters wol.

Daarnaast organiseerde ik wedstrijden voor mijn vriendinnetjes. Ik was altijd jury en won ook altijd, maar daar gaf gelukkig niemand om. Het was immers logisch, ik was namelijk al ‘ZZ’ en zij wisten nog niet eens wat links en rechts was.

Door zijn avonturen in de wasmachine (als m’n broer me pestte door z’n hoofd van de stok af te trekken vond m’n moeder dat wel een goede gelegenheid voor een wasbeurt) was het electronische systeem dat hem liet hinniken en briesen een beetje verwaterd. Ook glansde z’n vacht niet meer zoals in het begin (stokpaarden wasmiddel moet waarschijnlijk nog steeds uitgevonden worden). Ondanks dat bleef ik hem jarenlang trouw door hem meer aandacht te geven dan mijn moeder, vader, broer, juf en vriendinnetjes bij elkaar.

Inmiddels geniet mijn bovenste beste Tosca van zijn pensioen op zolder. Ik denk dat ie Sinterklaas ongeveer 30 gulden heeft gekost. Voor mij was ie goud waard!