We leven in een maatschappij waarin langzaamaan een verboden woord is en waarin alles efficiënter, goedkoper en gezonder moet. Weten wat je wil is de heilige graal: je moet op zoek naar je passie en je dromen achterna. In het beste geval heb je zo’n baan die interessant overkomt als je erover vertelt op feestjes, een relatie waar 1+1 drie is, een bruisend sociaal leven, toffe, originele hobby’s en een gezond lijf waar je dan ook flink in investeert met biologisch voedsel en deelname aan de nieuwste fitnessrages.

Eerlijk is eerlijk: ik doe er zelf net zo hard aan mee. M’n hardlooprondje komt op Facebook, ik deel m’n gezonde eetgewoontes trots met collega’s en vertel iedereen die het horen wil hoe ‘druk’ ik wel niet ben met al die sociale activiteiten en toffe feestjes. Een relatie heb ik dan wel niet, maar ach, in je eentje eet je toch veel gezonder?

Het klinkt allemaal mooi, zo’n fantastisch leven waarin alles op rolletjes loopt. En als ik Facebook mag geloven, zijn we allemaal continu helemaal in de gloria. Tóch kom ik er de laatste tijd achter dat ik lang niet de enige ben die op sommige dagen het smeren van een boterham nog te ingewikkeld vindt. Dat niemand eigenlijk echt 100% weet waar ie mee bezig is, laat staan wat z’n passie is, of waar ie van droomt.

Toen ik acht was wilde ik stewardess of advocaat worden;  had ik ambitie voor iets wat meer dan een decennium voor me lag. Nu heb ik al moeite te plannen wat ik dit weekend ga doen. Ik kan naar een hip feestje gaan met allemaal super coole mensen, een sportief weekend inlassen of m’n huis opruimen, gezond koken en de administratie doen, zodat alles weer helemaal op orde is.

…óf ik kan gewoon een pizza bestellen, in m’n joggingbroek op de bank gaan liggen en een hele dag zonder doel voor me uit staren. Als ik überhaupt m’n bed al uit kom.

In een tijd waarin de meeste dagen veel te weinig uren hebben, ik veel te laat naar bed ga en de afstanden tussen m’n vriendinnen en mij soms enorm groot blijken, ben ik hard op zoek naar m’n balans. Inmiddels heb ik maar vast geaccepteerd dat niet alles altijd maar leuk is: een werkweek bestaat niet uit alleen maar hoogtepunten, mijn wederhelft is de weg naar m’n huis kwijt, en soms wil ik gewoon eens op het laatste moment besluiten niet te gaan sporten maar een avondje door te brengen op de bank met alleen mezelf, chips, chocolade en een slechte film met een ongeloofwaardig, romantisch einde. En dan het liefst met een wijntje erbij.

Proost dan maar: op dat we eigenlijk allemaal regelmatig geen flauw idee hebben waar we mee bezig zijn. En dat we dat – langzaamaan – best gewoon eens kunnen accepteren.