Vroeger was alles beter. Je luisterde naar je vader en moeder, Britney Spears bestond nog niet en je trouwde met een jongeman of deerne uit hetzelfde dorp, want dan hoefde je tenminste ook niet na te denken over jullie gezamenlijke woonplaats na de bruiloft. De meester was de baas, iemand die in discussie ging was een betweter en iedereen was blank.

Aangezien je geen mobieltje had (laat staan Facebook, Twitter of WhatsApp), belde je gewoon naar de vaste lijn. Als je behoefte had aan gezelschap van je vrijer, pakte je een fiets of paard uit de schuur en ging je op pad naar zijn huis. Kon je meteen kennis maken met je schoonouders, met wie je vanaf dan elke zondagmiddag bordspelletjes speelde.

Tienermoeders bestonden alleen in Amsterdam. Brommers kiek’n hield in dat je samen naar het fietsenhok ging, elkaar daar diep in de ogen keek en verlegen zwijgend elkaars hand vasthield. Als je eenmaal getrouwd was, had je immers nog genoeg gelegenheid om samen te slapen.

Na de eerste kus had je verkering, je trouwde op je twintigste en leefde samen nog lang en gelukkig. Bindingsangst bestond niet en scheidingsadvocaat was nog geen beroep. Als je eenmaal het mooiste meisje van de klas had weten te strikken, besloot je dat zij de ware was en dat je de rest van je leven keihard ging werken om voor haar te zorgen, terwijl zij op haar beurt je kinderen baarde en opvoedde én het huishouden deed.

Er werd pas gesproken van een problematische situatie als er oorlog woedde (in je eigen land, van de rest van de wereld had je geen weet), je vrouw onvruchtbaar bleek of je huis affikte. Depressies, psychologen en relatietherapie bestonden nog niet en ‘kinderen-met-een-rugtasje’ kregen gewoon wat vaker een tik met de liniaal.

Communicatie duurde veel langer dan nu, maar was wel een stuk duidelijker. Er was niemand die moeite had zijn eigen buurman te verstaan en alle scholen waren wit. Ja betekende ja en nee betekende nee. Aan was aan en uit was uit. Geen contact was geen contact, tenzij de koe van degene in kwestie in de sloot lag en je aan je burgerplicht moest voldoen door even aan te bellen en het voorval te melden.

Terwijl ik onafgebroken naar m’n iPhone staar, maak ik een besluit. Nog even en ik duw die stomme koe zélf wel in het water.