Opeens wist ik het: Mijn nieuwe hobby wordt schilderen, ik wil wonen in Amsterdam en mijn lievelingskleur is rood (…) of nou, oranje is ook best mooi, fotograferen, tekenen en muziek maken zijn ook creatieve bezigheden en wonen in Utrecht, Groningen of Zwolle is ook niet mis.

Ik twijfel me suf, verhuis bij de vleet en die baggy jeans die ik ooit kocht omdat die ‘het he-maal was’ heb ik na twee keer dragen en drie jaar in de kast hangen maar op Marktplaats gezet. En verkocht voor 20 euro, om vervolgens een dag later een bod van 30 euro te krijgen…

Met zulke tegenslagen moet je om kunnen gaan, want helaas gaat niet alles van een leien dakje. Je kunt wel wachten en alles uitstellen tot er iets beters voorbij komt, maar soms moet je jezelf in het diepe gooien en gewoon eens ergens keihard voor gáán.

Eerlijk is eerlijk: die ene keer dat ik in een ‘het-moet-NU-anders-bui’ m’n haar rigoureus kort liet knippen, duurde het een behoorlijke tijd voordat het weer lang was. Ik had maar al te graag één maand na m’n verhuizing naar het Franse land weer een enkeltje terug naar Nederland geboekt en achteraf gezien had ik er misschien wel heel verstandig aan gedaan om ook mijn vriendje te koop te zetten op internet.

Nu ik ‘groot’ word en steeds meer keuzes moet maken die gevolgen hebben op de lange termijn, krijg ik behoorlijk de zenuwen. Mijn standaard antwoord op de vraag ‘Wat wil je later worden?’ luidt steevast ‘Gelukkig’ en iemand die iets wil afspreken voor volgende week wimpel ik af met een ‘we contacten nog wel even’.

Van ‘het meisje dat alles wil en gewoon doet’ ben ik veranderd in ‘een vrouw die van alles kan, maar niet weet wat ze moet’. Voorlopig houden we het dus maar even ‘simpel’ qua ambities:

1. Nog een studie waarmee ik volgens m’n vader ‘goed voor mezelf kan zorgen’
2. Een eigen stekkie (met –bij voorkeur- woonkeuken, thuisbioscoop en bubbelbad)
3. Een flitsend vervoermiddel
4. Een man die zo wijs is als papa en zo trouw als een puppy

Met die studie komt het vast goed. En ik kan altijd nog met papa trouwen. Maar realistisch als ik ben, zal ik eerst op zoek gaan naar een iets bescheidener stekkie. Een hutje op de hei of zo. En hoewel die wagen van paps behoorlijk fijn rijdt, heb ik voorlopig ook nog wel genoeg aan een step.

Gelukkig ben ik een doorzetter, want het is verdomd lastig steppen op de heide.