Mijn moeder heeft een iPhone. Ze is dertig jaar ouder dan ik en haar mobiel is cooler dan die van mij. Redelijk frustrerend, hoewel ik natuurlijk nooit toe zal geven dat ik jaloers ben.

Ze deed er ongeveer drie maanden over om te besluiten dat ze hem écht ging kopen. Dagelijks kwam ze wel iemand tegen die er óók een had en die haar had verteld dat het een prachtding was. En sowieso: als het duur is en glimt, wil mama het hebben.

Zo gezegd, zo gedaan. Ze annuleerde haar contractbeëindiging met T-Mobile en bestelde ‘De Telefoon’. Dat ik mezelf altijd drie keer na hoor galmen als ik met haar bel, moest ik maar voor lief nemen.

Hoewel ik mijn HTC HD2 (ik bedoel, alleen de naam is al hip) dagelijks liefkozend over z’n touchscreen streel, is het eigenlijk een rotding dat altijd vastloopt en nooit doet wat ik wil.

Toch heeft mijn telefoon tenminste wél Outlook, kan ik simpel MMS’jes versturen en is mijn scherm lekker nóg groter (al kun je dat plasmascherm op zakformaat natuurlijk ook als nadeel zien).

Het allermooiste is misschien nog wel, dat mamlief heeft ingesteld dat haar iPhone op stemcommando’s reageert. Vandaag kreeg ik een heerlijke demonstratie: na een vriendelijk “Thuis” van het baasje gaf hij geen kik. “Bel thuis.” (…) “Bel thuis?” (…) “Bel. Thuis.”

“THUIS!!!!” riep ik.

En jawel, het ding herkende zijn ware baas.