Volgens de column die ik vandaag las, heb ik me vandaag compleet misdragen: “Als je teveel aanwezig bent op social media, moet je oppassen dat je niet gebombardeerd wordt tot digitale outkast, spammer of twanker.”

Vanaf een uurtje of elf ging ik al totaal de mist in. Ik twitterde er lustig op los over één en hetzelfde onderwerp: “de aswolk”. Veroorzaakt door een vulkaan met een onuitspreekbare naam uit IJsland. Inderdaad, ÍJsland, dat land waar de laatste tijd tóch al niet zoveel goeds vandaan kwam.

Het plan was om een heerlijk weekendje in Barcelona door te brengen. Dat ik momenteel tijd heb om deze blog te schrijven, lijkt me een overdaad aan bewijs dat het plan niet geheel volgens plan ging. De aswolk (of beter gezegd, natuurramp, ramp van de dag, ramp van het weekend of kort gezegd crisis) hangt momenteel vijf kilometer boven ons. Ook die prachtige zonsondergang gezien gister? Dat was te danken aan die lelijke asdeeltjes in de lucht. Fijn hè.

Elf uur dus. De eerste tweets over de onzekere toekomst van het weekend waarop ik me al lange tijd verheugde, verschenen in beeld. Deze dag waarop ik praktisch elke tien minuten de website van Ryanair refreshte, eindigde met “Einde verhaal”. Drama. Alsof je de favoriete spiegel van je overgrootoma omver loopt die al dertien generaties meeging en hem daarmee compleet naar z’n grootje helpt.

Nadat ik op Twitter een verslag heb bijgehouden van de hoogtepunten (1. Hij vliegt!) (3. Overgeboekt naar morgen) en dieptepunten (2. Hij is gecancelled!) (4. Het hele weekend is gecancelled) van de dag, nam ik nog even fijntjes deel aan het Verhaal Van De Dag op Hyves en schreef ik daarna, met m’n hoofd nog vol van het gesprék van de dag (ja dat was met echte mensen, gewoon, in een ruimte, met een drankje erbij), deze blog. Oftewel: genoeg geluld. Mijn oprechte excuses. VulkUIT.