Terwijl ik in gedachten 10 keer “mama’s fiets meenemen, mama’s fiets meenemen” herhaal, doe ik m’n portemonnee en huissleutel in m’n tasje. Drie minuten later, bevind ik me zowel halverwege de route naar het centrum als op mijn eigen fiets. Onderweg vraag ik me af waarom dat groene Fiatje toch zo lang staat te wachten bij het kruispunt waar ik over moet steken, totdat de blozende, pappige bestuurder-met-spikes-en-oranje-Gresbo-hesje-aan me een kushandje toewerpt. Fijn. Sjans.

Nog eens drie minuten later sluit ik aan in de rij bij de apotheek. U hebt nog vijf wachten voor u (en binnen één minuut ook vijf na u). Terwijl de mevrouw die aan de beurt is (lucky her) de apothekersassistente aan een kruisverhoor over verbandjes onderwerpt, bestudeer ik de rest van de clientèle. Links van me staat een mevrouw die maar met één woord te beschrijven is. Enorm. Haar man, die naast haar staat, is duidelijk slachtoffer geworden van z’n vrouw, die duidelijk de broek aan heeft. Aan de manier waarop ze geduldig op hun beurt staan te wachten, blijkt dat ze waarschijnlijk wekelijkse bezoekers zijn.

Bij binnenkomst werd ik aangestaard door twee pikzwarte mannen in van die hippiejassen waar m’n vader nog niet dood in gevonden wil worden. Sinds ik, direct na dat ik de deur achter me sloot, met m’n rug naar ze toe ben gaan staan, zijn ze enthousiast beginnen te praten in hun eigen taal. Ik ga maar niet raden waar ze het over hebben.

De mevrouw voor me is er inmiddels bijna uit met de assistente. “Dus dan mist u alleen nog het incontinentiemateriaal mevrouw.” Mevrouw kijkt even wazig voor zich uit. “Het in-con-ti-nen-ti-ma-te-ri-aal mevrouw?” In gedachten noteer ik dat ik nooit of te nimmer de controle over m’n blaas mag verliezen.

Nadat de assistente me voor de vierentachtigste keer sinds mijn puberteit heeft uitgelegd dat je de pil drie weken moet slikken en dan een week moet stoppen, ze me zo’n “volgens-mij-heb-jij-helemaal-geen-vriendje-dus-dan-mag-je-ook-geen-seks” blik heeft toegeworpen en de rest van de, natuurlijk gezellig meeluisterende, klanten deze blik nog eens extra bevestigen door me met z’n allen aan te staren, vraag ik om een tasje (die fiets met fietstassen meenemen was immers niet gelukt) en verlaat ik de apotheek.

Tot over een half jaar.