Ik heb me altijd een beetje ongemakkelijk gevoeld in het openbaar vervoer. Je zit negen van de tien keer naast of tegenover iemand die je niet kent, als je een telefoongesprek voert luistert iedereen mee en krijg je daarnaast geërgerde blikken toegeworpen van mensen die een boek proberen te lezen, zomaar een praatje maken voelt onnatuurlijk en het doen alsof je de ander niet ziet (staren is immers onbeleefd en mijn glimlach wordt zelden beantwoord dus is blijkbaar ook niet erg gewenst) is voor mij ook niet altijd even eenvoudig. Je komt namelijk de raarste mensen tegen in de trein.

Zo maakte ik afgelopen donderdag mijn entree in de intercity Rotterdam-Utrecht. Ik nam plaats op een van de bekende groene  bankjes bij het raam (sociaal voordeel: je kunt doen alsof je uit het raam kijkt maar ondertussen via de weerspiegeling je buren bespieden, sociaal nadeel: je moet vragen of je er langs mag als er iemand naast je komt zitten wanneer je de trein uit wilt, wat betekent dat je moet  p r a t e n!).

De vrouw tegenover me schonk me zowaar een redelijk welgemeende glimlach toen ze plaatsnam. Het meisje dat naast haar ging zitten was vanaf de eerste minuut druk bezig met haar iPhone (waarschijnlijk in het kader van: als je zo’n ding hebt, moet je hem aan de hele wereld laten zien). Aan de overkant van het gangpad ging een jongen zitten met lang haar, petje op, een piercing in zijn kin en een enorm stuk bagage waarvan ik al gauw had bedacht dat het een keyboard moest zijn.

Toen we Utrecht naderden, minderde de trein vaart en stonden de eerste mensen op. In de regel staan A. de mensen die nog nooit bij dit station zijn uitgestapt, B. de mensen die erge haast hebben en denken dat de 30 seconden die ze winnen met het als eerste uit de trein stappen levensbepalend zijn en C. de mensen die ontzettend bang zijn dat de trein het station verlaat zonder dat ze zijn uitgestapt, het eerste op. Ik behoorde die avond tot categorie D: degenen die veel bagage bij zich hebben en zo sociaal zijn om alvast in het halletje te gaan staan zodat ze categorie E (degenen die het liefst zo lang mogelijk op hun stoel blijven zitten en dan nog net op tijd de trein kunnen verlaten) niet in de weg lopen.

Ondanks zijn uiterlijk, wat vaak als niet erg benaderbaar en sociaal wordt beschouwd, stond ook de jongen met het keyboard tijdig op om zich alvast richting de uitgang te begeven. Samen met hem, drie erg lelijke mensen (ja sorry, maar er was echt niets meer van te maken), een jongen van achterin de twintig die er wel normaal uitzag en een mevrouw met een sporttas, stond ik te wachten tot de trein stopte.

Hij stopte, alleen een paar honderd meter voor het perron omdat er geen ruimte was. Op dat moment bleek dat de drie lelijkerds (nogmaals sorry) elkaar kenden. Ze stonden alle drie in een andere hoek van het halletje dus ik kon heerlijk meegenieten van hun gesprek wat ging over school en wat onlogische redeneringen en erg slechte grappen bevatte.

Na een minuut of vijf viel het gesprek (eindelijk) stil. Vanaf toen kon ik mijn lachen nauwelijks inhouden vanwege het feit dat we allemaal tot en met de lyrics (die trouwens ook erg nietszeggend waren) aan toe konden genieten van de ‘muziek’ die uit de koptelefoon van de keyboardjongen schalde. Tijdens de blikken die ik wisselde met de rest probeerde ik mijn gezicht in de plooi te houden en zo onopvallend mogelijk in mijn hoekje te blijven staan.

De trein begon godzijdank weer te rijden op het moment dat mijn mobiel ging en iedereen stilletjes mijn gesprek volgde…