Er zijn ontzettend veel dingen waar ik niks van snap. Mannen die zich uren kunnen vermaken met Nazi Zombie, apparaten die van de ene op de andere dag niet meer werken, mensen zonder smartphone, spookrijders en vrouwen op Uggs in de zomer. Gelukkig is dit allemaal met een beetje inlevingsvermogen, de juiste contacten en de gave om je niet teveel bezig te houden met andere mensen, redelijk overkomelijk.

Toch is er één ding wat me dwarszit. Wiskunde. In de brugklas bleek al snel dat ik geen talent had. Terwijl ik moeiteloos woordjes stampte en tekstjes oplepelde, zag ik mijn wiskundeboek als een goocheldoos: alleen iemand met een toverstok kon er iets van maken.

Zes jaren gingen voorbij en vlak voor mijn wiskunde-examen liet ik me (jawel, vrijwillig!) drie dagen lang, 12 uur per dag opsluiten in een stoffig lokaal op de Leidsche universiteit: wiskundecursus. Wonder boven wonder begon ik daar het een en ander te begrijpen. Ik toverde op het nippertje een voldoende voor mijn examen uit m’n hoge hoed en verzuchtte dat ik “nooit, maar dan ook nóóit” meer wiskunde zou gaan doen.

Tot nu toe is dat prima gelukt.

Na 3,5 jaar hbo, waar ik redelijk eenvoudig doorheen fietste en waarin ik mezelf overtuigde van mijn bovengemiddelde nerdgehalte, maakte ik een cruciale fout: ik schreef me in bij de universiteit. Mijn wiskundeboek van 386 pagina’s vol formules, grafiekjes en onbegrijpelijke tekens, die ik allemaal binnen nu en acht weken moet snappen, is ronduit angstaanjagend. Om nog maar niet te spreken over het eerste college waarin de sommen sneller werden opgelost dan een puzzel van vier stukjes.

Om een lang verhaal kort te maken: ik ben compleet kansloos. Tenzij ik een identieke tweelingzus blijk te hebben met béta-eigenschappen, er een behulpzaam wiskundegenie tussen mijn Facebookvrienden blijkt te staan of ik, wonder boven wonder, het licht ga zien. Tot die tijd weet je waar je me kunt vinden. Compleet de weg kwijt, met m’n neus in de boeken.