Je hebt van die vrouwen die op hun negentiende al rammelde eierstokken hebben, lang haar aan het kweken zijn voor hun bruiloft en continu bezig zijn met hun gewicht. Ik ben niet zo’n vrouw. In de tijd dat mijn vriendinnen hun aanstaanden ontmoetten, zat ik in de kroeg, op een eiland of lag ik simpelweg in bed. Nu de rest inmiddels is aanbeland bij de fase ‘trouwen en kinderen krijgen’, kunnen we rustig concluderen dat ik een afslagje gemist heb. Of laat ik het anders zeggen: ik dwaal nog wat rondjes over een rotonde, op zoek naar de juiste richting.

Aangezien een goede meid zich ondanks alles op haar toekomst voorbereid, was het pas geleden tijd voor een weekend met mijn neefje Jurre. Hij en ik, de schommel, boekjes met dierengeluiden en de kinderboerderij. Als je vrouw bent en dit leest, herken je het vast:

‘Even oefenen’.

Hoewel ik in mijn tienerjaren met regelmaat oppaste, heb ik de afgelopen jaren vrijwel alleen mijn eigen troep opgeruimd. Ik moest er dus weer even inkomen. Met behulp van de uitgebreide ‘gebruiksaanwijzing’ geschreven door m’n schoonzus, ging alles desondanks van een leien dakje. Het ging zelfs zó goed, dat we besloten samen op avontuur te gaan.

Denk je dat je veel meesleept in je handtas? Wacht maar tot je een baby krijgt. Luiers, doekjes, drinken, rozijntjes, speelgoed en vergeet vooral de reservespeen niet! Kortom; je sjouwt wat af. Gelukkig hadden we een ietwat beperkte versie van een winkelwagentje mee: de buggy.

We hadden wel lol met z’n tweeën, Jurre en ik. Liedjes zingen, wantjes aan, speen weg, schoentjes aan, wandelen, speen gevonden, schoentje kwijt, sok uit. Na een poosje in de stad hielden we het voor gezien en liepen we weer naar de parkeerplaats. Stonden we daar, onderaan een trap, parkeerautomaat in het zicht, mét buggy, zónder hellinkje. Als semi-blozende ‘jonge moeder’ kreeg ik het gelukkig voor elkaar dat een aardige meneer buggy met kind omhoog hielp tillen. Ik begon bijna te geloven dat ik he-le-maal klaar was voor het moederschap.

Te vroeg gejuicht.

Nadat ik een kaartje had gekocht, de speen twee keer had opgeraapt en Jurre’s linkerschoen (die alweer bijna verdwenen was) voor het gemak maar even gauw in m’n jaszak had gestopt, stapten we in de auto. Schoen weer aan, mutsje recht, wantjes weer aan, stoeltje vast. Ik sloot de autodeur, keek nog eens achterom of mijn kleine vriend goed zat en neuriede nog een liedje terwijl ik de motor startte.

Even later bij het stoplicht begon het me te dagen. Jurre, schoenen, wantjes, speeltje, muts, stoeltje…

….buggy?!

Tegen de tijd dat we opnieuw bij de parkeerplaats arriveerden, was mijn partner in crime al in slaap gesukkeld. Maar ook al was hij wakker geweest, dan was het gewoon ons geheimpje. De buggy stond er immers nog.

De volgende dag heb ik het complete pakket bestaande uit blozend kind, buggy, speen, luiers, wantjes, muts, sokken, rozijntjes, en schoenen weer netjes ingeleverd bij de rechtmatige ouders. Hartstikke leuk, zo’n kleine. Maar laat mij voor de zekerheid nog maar even dwalen over die rotonde.